من و درخت سیب

زن خمیازه‌اش را می‌خورد. پشت چشمهاش گود افتاده است؛ ابروهاش تنکند و پوست گونه‌اش در جنگ میان جوانی و زمان آخرین نفسها را می‌کشد.

مرد می‌گوید، «خیلی نامردی کردند.»

– می‌بخشید با منید؟

مرد سر تکان می‌دهد بله.

– نمی‌فهمم. منظورتون چیه؟

مرد می‌گوید، «شوهرتون رو عرض کردم. خیلی باهاش نامردی کردند.»

زن لبخند می‌زند. زوری.

مرد ادامه می‌دهد، «البته باید دید توی این هیرری بیرری دقیقا کی دول کی رو خورده.»

زن بلند می‌شود.

زن ان اپلباوم است که وقتی نومحافظه‌کاری بازی روشنفکرانه‌ی یهودیان زردار و زورمند ساحل شرقی بود و هنوز با مسیحیت تبشیری نلاسیده و در آن نماسیده بود، نومحافظه‌کار بود و از روسیه که حرف می‌زد صداش از نفرت می‌لرزید. یک چند سال در این شهر ماند و سپس به ورشو رفت و همسر رادک شیکورسکی شد که آن روزها سوار بر فلاخن لهستانی بودنش؛ جوانیش روی رود تمز و همسری ان اپلباوم به چالاکی از نردبان قدرت بالا می‌رفت. شیکورسکی به وزیری رسید و برای دبیر کلی ناتو خیز برداشته بود که با اردنگی از باشگاه قدرت بیرونش کردند. چرا؟ چون گفته بود سیاست خارجی لهستان «کاکاسیاهانه» است و در توهم که چون دول ایالات متحده می‌خورد در کشمکش با روسها کم نخواهد آورد.

نه. شیکورسکی را بیرون نکردند چون اینها گفته بود. بیرونش کردند چون اینها در رستورانی در ورشو گفته بود که همه می‌دانند سر تا پاش را همه، از روسها گرفته تا آمریکاییها، آلمانها و حتی ۲۰ و چند دستگاه امنیتی لهستان، شنود می‌کنند.

زن ان اپلباوم است؛ مرد این کمترین. مکان شهری در اروپا؛ زمان بتازگی.

اپلباوم از اپل و باوم می‌آید که خود انگیلسی شده‌ی اپفل (سیب) و باوم (درخت) است به آلمانی.